پسرم! گروهی، اگر
احترامشان کنی تو را نادان می دانند و اگر بیمحلیشان
کنی از گزندشان بی امانی.
پس در احترام، اندازه نگهدار

پسرم! دانشگاه کسی را آدم نمی کند. علم را از
دانشگاه بیاموز ، ادب را از مادرت

پسرم! سخت ترین کار عالم ، محکوم کردن یک
احمق است.

پسرم! در تاکسی با تلفن همراه بلندبلند صحبت نکن

پسرم! با
کسی که از روزنامه فقط نیازمندیهایش را می خوانددوستی نکن. آدم
بیکار و بی
اراده  ای است.

پسرم! با کسی که شکمش را بیشتر از کتاب هایش دوست دارد ،
دوستی  مکن.

پسرم! با رئیس ات زیاد گرم نگیر برایت حرف درمی
آورند.

پسرم! هیچ گاه از دانشگاه های هاروارد، ماساچوست و بوستون مدرک
نگیر.
برایت حرف در  میارن. مگه آزاد رودهن چشه؟

پسرم! قرض نگیر. قرض هم
نده.

پسرم! شماره  حساب هدفمندی یارانه ها ، رمزگذاری شده در صندوقچه
مرحوم
آقابزرگ توی اتاق پشتی  است.

پسر! اخبار را از منابع مختلف بگیر.
جمع بندی اش با خودت. مخاطب دائمی  یک
رسانه بودن آدم را به حماقت می
کشاند.

پسرم ! کسی را به خاطر دین اش  مسخره نکن. چون او هم حق ندارد بخاطر
دین
ات تو را مسخره کند.

پسرم! شهر  ما خانه ما! …نه نه نه! نمی خواد
عزیزم. شهرشون خونه خودشون.
اول اتاقت رو از  این ریخت در بیار.

پسرم!
دوستانت را با یک لیوان آب خوردن امتحان کن! آب را  به دستشان بده
تا بنوشند!
بعد بگو تا دروغ بگویند! اگر عین آب خوردن دروغ گفتند  از
آنان
بپرهیز…

پسرم! قواعد رانندگی را بیخیال. فقط مواظب باش بهت
نزنند.

پسرم! اگر کسانی از سر نادانی به تو خندیدند ، تو برای شفایشان گریه
کن

هان ای پسر! اهل هنر را احترام کن.خداییش اینو دقت کنید حداقل!!!

پسرم! بلوتوث تلفن همراهت را
خاموش نگهدار، مگر در مواقع ضروری

فرزندم!هیچ کس تنها نیست.

پسرم!
هر  روز از همکارانت در اداره عمیقا خداحافظی کن. کسی نمی داند آیا
فردا در همان
اداره باشی یا نه. اداره در همان شهر باشد یا نه. شهر در…
ولش کن
پسرم

پسرم! پیامک های عید نوروزت را همین الان بفرست
هان ای پسر! خواستی
در مملکت خودمان درس بخوانی بخوان. خواستی فرنگ بروی
برو. اما اگر ماندی از
فرنگ  بد نگو ، اگر رفتی از مملکتت.

پسرم! گوجه را از نارمک بخر، شنیده ام
ارزان  است!

و : پسرم اوج نگیر

در آخر بگم اینا برای دخترا هم کاربرد داره چون لقمان دختر نداشته اینجوری شده!!!!!(چشمک)

در روزگار غریب عاشقی

به یادت هستم

در گذر ایام سرد پر هیاهو

به یادت هستم

در کوچه پس کوچه خیالم

به یادت هستم

در عبور صدای بی صدایی

به یادت هستم

....

اصلا به یادت هستم کلا

می دونم تو نیستی .ولی من هستم

...

هی با تو هستم

روح سرگردانم

یه کم تو هم به یادم باش :)

به نام خالق  زیباییها

.همیشه قبل از اینکه بخوام مثل بچه آدم بشینم سر درسم قبلش کلی نقاشی می کشیدم و تخیل می کردم.((خداییش تو تخیلاتم اصن فکرای بد نمی کردم از بس بچه مثبت بودم:)...بیشتر فکر می کردم استاد دانشگاهم و دانشجوها دارن مثه بچه خوب به حرفام گوش می کنن :))تازه نقش دانشجوها رو هم تو خیالم می پروراندم ... ...

یادمه کلاس پنجم امتحان نقاشی داشتیم منم چون دختر خوبی بودم مامان برام جایزه از اون مداد رنگیهای 24 تایی خرید یکی از رنگای سبزش فوق العاده خوش رنگ بود  سر جلسه امتحان نقاشی بودم و با احساس نقاشیمو رنگ می کردم یکی از بچه ها که مامانش معلم بود به من گفت مداد سبز تو به من می دی؟ من یه نیگاه به نقاشیش کردم (خیلی دلم می خواست بهم یاد بده درختایی که در هم و به هم پیچیده میشنو چجوری میکشه!!!)...گفتم به شرط اینکه اول تو یادم بدی چجوری این درختا رو می کشی؟...بچه زرنگ بودما :))خلاصه اون اول قبول نکرد با اصرار مادرش بهم یاد داد....منم تا رفتم خونه چند صفحه از اون درختا نقاشی کردم.تازه نگاهم به مداد رنگیهامم عوض شده بود!!!!!!!!

.............
ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » بانوی ایرانی ( سه شنبه 92/7/9 :: ساعت 9:0 صبح )

خانه های قدیمی را دوست دارم
چایی همیشه دم است
روی سماور
توی قوری
در خانه همیشه باز است
مهمانی ها دلیل و برهان نمی خواهد
غذاها ساده و خانگی است
بویش نیازی به هود ندارد
عطرش تا هفت خانه می رود
کسی نان خشکه ندارد
نان برکت سفره است
مهمان ناخوانده آب خورشت را زیاد می کند
دلخوری ها مشاوره نمی خواهد
دوستی ها حساب و کتاب ندارد
سلام ها اینقدر معنا ندارد
سلام گرگی وجود ندارد
افسردگی بیماری نایابی است ...

خانه های قدیمی را دوست دارم....

هر چی آرزوی خوبه مال تـــــ♥ـــــو

گاهی باید به فاصله ها خوش آمد گفت
شاید آمده اند تا بخشی از حماقت هایمان را جبران کنند...!

یه وقتایی...آدم...

یهویی میفهمه....

چقدر تنهاست .../.

سیبی هستی آویزان
از شاخه‌ای در آسمان
باور کن
عابد نیستم
عاشقی ناگزیرم
که چنین دست‌هایم را
به چیدن تو
بلند کرده‌ام

ناشنــوا بـــاش وقتــی همـــه
از محـــال بـــودن آرزوهـــایــت سخــن مــی گــوینــد. . .

نشسته در قفسی تنگ و تاریک

آرزو کردم آزاد شوم ...

آرزو کردم خود را در آزادی که من پرواز خواهم کرد

تا بینهایت خوبیها

و خواهم یاد دادپرواز به پرندگان

در قفس که بودم اینطور فکر کردم

اما....

همه چیز یادم رفته

و نمی دانم چرا با کرکسها پرواز خوشترم شد

و نمی دانم که آن همه زیبایی چرا نیست

....

ای کاش قفس تنگ تاریکم بود...

رها تر بودم...

........................................................

با اشک نویس:

بیشتر پرواز نکن ، آخر پرواز هم جنبه می خواهد...

بیشتر پرواز خورشید را گم خواهی کرد...