گالری عقیلی میزبان نمایشگاهی از نقاشی‌هایی از طبیعت، بویژه نقاشیهای گل رز است.
زهرا جعفری در گفت‌و‌گو با خبرنگار هنرهای تجسمی ایسنا، اظهار کرد: نمایشگاهی از 19 نقاشی را که در سبک «امپرسیونیسم» کار کرده‌ام، با نام «لارُزا» در گالری عقیلی به‌نمایش گذاشته‌ام. این آثار با اکرولیک روی بوم و مقوای قاب‌شده کشیده شده‌اند. من در کشیدن این آثار از حجم نور و رنگ بسیاری استفاده کرده‌ام.
او درباره‌ی نام این نمایشگاه، توضیح داد: محتوای آثار این نمایشگاه، طبیعت و بیشتر گل و گل رز است. به همین دلیل، من گل رز را به زبان‌های مختلف دنیا ترجمه کردم و متوجه شدم که گل رز به زبان ایتالیایی «لارزا» می‌شود و از ترجمه‌ی گل رز به زبان‌های دیگر قشنگ‌تر است. در نتیجه تصمیم گرفتم که نام این نمایشگاه را لارزا بگذارم.
این هنرمند نقاش در پاسخ به این پرسش که آیا فقط گل و طبیعت را نقاشی می‌کند؟ بیان کرد: خیر؛ من طرح‌های فیگوراتیو و طبیعت بی‌جان و پرتره را هم نقاشی می‌کنم، ولی در این نمایشگاه فقط آثار گل را به‌نمایش گذاشته‌ام، البته تصمیم گرفته‌ام که دیگر از گل نقاشی نکنم، چون به‌خاطر همین استفاده‌ی زیاد از گل در آثارم، همه من را با «گل» می‌شناسند!
او درباره‌ی خودش توضیح داد: رشته‌ی تحصیلی من نقاشی نیست، حسابداری خوانده‌ام و اکنون نیز شغلم به نقاشی ربطی ندارد؛ ولی دوره‌های نقاشی را به‌صورت آزاد در دانشکده‌ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران گذرانده‌ام. مجسمه‌سازی هم می‌کنم، ولی در این نمایشگاه آثار مجسمه‌ام را به‌نمایش نگذاشتم.
به گزارش ایسنا، نمایشگاه لارزا از 4 تا 16 مهر از ساعت 17 تا 20 در گالری عقیلی واقع در شهرک غرب، خیابان سیمای ایران، روبه‌روی بیمارستان لاله، خیابان پنجم، گذر فروردین، پلاک 12 میزبان هنردوستان است.
دختران خاک و نقش و رنگ
دختران جزیره‌ی هرمز با سوزن‌دوزی، زدن نقش‌های رنگی روی شیشه و طرح‌های حنایی‌شان، به آخرین روزهای تابستان تهرانی‌ها رنگ تازه‌ای دادند.
به گزارش خبرنگار هنرهای تجسمی ایسنا، دختران هرمز از زمان حضور احمد نادعلیان - هنرمند محیطی - در این جزیره و تشکیل گروهی هنری توانسته‌اند، علاوه بر آشنایی با هنر، به اقتصاد خانواده‌شان نیز کمک بزرگی کنند. اکنون نه‌تنها گردشگران این جزیره می‌توانند شاهد هنرنمایی آن‌ها با خاک‌های رنگی هرمز باشند، بلکه خود این دختران و زنان هم در بهار و تابستان، مهمان شهرهای مختلف ایران می‌شوند و آثارشان را به‌نمایش می‌گذارند.
زنان و دختران هنرمند جزیره‌ی هرمز در آخرین روزهای تابستان امسال،پنجمین هفته‌ی هنری خود را با ارائه‌ی آثارشان در خانه‌ی هنرمندان برپا کردند. آن‌ها علاوه بر نمایش آثار سوزن‌دوزی و نقاشی روی شیشه، دستان علاقه‌مندان را نیز با نقش حنا آراستند.
حمیده پورشمالی یکی از این زنان هنرمند است. او 26 سال سن دارد و با نام هنری «شاخه» فعالیت می‌کند.
او درباره‌ی آشنایی‌اش با گروه هنری احمد نادعلیان به خبرنگار ایسنا گفت: اهل میناب هستم و آنجا به دنیا آمده‌ام. از وقتی ازدواج کردم، با دکتر نادعلیان آشنا شدم. همسرم دکتر را می‌شناخت و به واسطه‌ی او، کارهای او را دیدم و علاقه‌مند شدم. وقتی به هرمز آمدیم در موزه‌ی دکتر ساکن شدیم و همکاری با او را آغاز کردم.
او ادامه داد: در این مدت، نقاشی روی شیشه را یاد گرفتم. علاوه بر علاقه‌ای که داشتم، بحث درآمدزایی این هنر هم باعث شد، این رشته را ادامه بدهم.
پورشمالی به وضعیت درآمدزایی هنر زنان هرمز اشاره و اظهار کرد: فصل توریست در هرمز از اواخر آبان تا فروردین است و در این مدت، گردشگرهایی که می‌آیند، کارها را می‌بینند و می‌خرند. تابستان هم اگر شرایط برگزاری نمایشگاه در تهران یا شهرهای دیگر پیش بیاید، آثار هنری را در معرض نمایش و فروش می‌گذاریم.
این هنرمند درباره‌ی سبک کاری‌شان هم توضیح داد: سبک، همان است، فقط در اندازه‌های مختلف کار می‌کنیم. مواد اولیه نیز خاک است که جمع‌آوری آن سخت است، چون چند مرحله دارد و باید آن‌ها را الک کنیم.
او همچنین گفت: هنرها را خود دکتر نادعلیان آموزش می‌دهد و خانم‌ها در گروه‌های مختلف کار می‌کنند، ولی کلا یک گروه منسجم 30 نفره هستیم. خانم‌ها در خانه‌های خودشان کار می‌کنند و مشاغل مرتبط با آن هم ایجاد شده، کسانی که موتور یا ماشین دارند، در جمع‌آوری خاک و کوبیدن آن‌ها به ما کمک می‌کنند.
فاطمه نساجی هم از دختران جزیره‌ی هرمز است که 20 سال دارد و شش - هفت ماهی است که با گروه نادعلیان کار می‌کند.
او درباره‌ی تأثیر تشکیل گروه هنری احمد نادعلیان در جزیره‌ی هرمز، گفت: آقای دکتر که آمد، ابتدا خودش کار هنری می‌کرد. رنگ‌ها و وضعیت اقتصادی جزیره را که دید و این‌که زنان با کار سوزن‌دوزی امرار معاش می‌کنند، شرایطی را آماده کرد که زنان بتوانند از طریق هنر، اقتصاد خانواده‌شان را بهبود ببخشند.
نساجی ادامه داد: یک انجمنی در جزیره هست که زنان از هشت سال پیش در آن عضو هستند. 30 نفر فقط کار نقاشی می‌کنند، ولی کسانی هستند که کارهای جانبی هم دارند و حتی برای راننده‌های جزیره هم اشتغال‌زایی شده است.
این هنرمند درباره‌ی برپایی نمایشگاه در شهرهای دیگر هم گفت: در فصل گردشگری که از آغاز پاییز تا نوروز است، آثارمان را در جزیره می‌فروشیم. زنانی هم هستند که در خود جزیره، بازاریابی می‌کنند و خانواده‌شان اجازه نمی‌دهد یا خودشان دوست ندارند که به شهرهای دیگر بروند. ما نماینده‌ی آن‌ها برای برگزاری نمایشگاه در شهرهای دیگر هستیم.
به گزارش ایسنا، زنان نقاش جزیره‌ی هرمز تا کنون پنج‌بار در خارج از استان هرمزگان، نمایشگاه گروهی برگزار کرده و در این میان، دوبار در خانه‌ی هنرمندان کارهای‌شان را ارائه داده‌اند. امسال نیز در شهرهای اصفهان و مشهد، آثار خود را به‌فروش رساندند.
کارتپستالهایی برای مورچه‌ها!
«لورین لوتس» هنرمندی آفریقایی‌تبار است که در نقاشیهای مینیاتوری خود، لحظات کوتاه، اما دلپذیر زندگی روزانه را با به تصویر می‌کشد.
به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) به نقل از هافینگون‌پست، «کارت پستال‌هایی برای مورچه‌ها» نام مجموعه نقاشیهای مینیاتوری لورین لوتس هنرمند متولد کیپ‌تاون است، او هنرمندی آفریقایی‌تبار است که در نقاشیهای مینیاتوری‌اش لحظات کوتاه، اما دلپذیر زندگی روزانه را با هنرمندی تمام و در قطعی بسیار کوچک به تصویر می‌کشد.
«کارت پستال‌هایی برای مورچه‌ها» نام مجموعه نقاشیهای مینیاتوری لورین لوتس هنرمند متولد کیپ‌تاون است که موضوع آن از شکوفه‌های بهاری گرفته تا همبرگر و خوراکی‌های دیگر، روی لذت‌های کوچک زندگی تأکید دارد.
وی درباره سبک کاری‌اش گفت: وقتی تصمیم گرفتم هنر را به‌عنوان یک پیشه دنبال نکنم، با خود فکر کردم باید سیستم دیگری را جایگزین آن کنم تا همچنان در فرآیند خلق هنر درگیر باشم. بنابراین تصمیم گرفتم روزانه یک ساعت را به تکمیل اثری هنری اختصاص دهم و تنها کاری که توانستم به پایان برسانم، کشیدن یک نقاشی کوچک بود.
وی اظهار کرد: کشیدن این نقاشیهای مینیاتوری گاهی شش ساعت از وقتم را می‌گیرد.
لوتس در ادامه افزود: من گه‌گاه از این نقاشیهای مینیاتوری می‌کشیدم و همه از من می‌پرسیدند، با این کارهای کوچک چه می‌خواهی بکنی؟ هیچ‌کس نقاشی‌هایی به این کوچکی را نمی‌خرد. من از این سوالات ناراحت می‌شدم. بنابراین در جواب گفتم این‌ها برای مورچه‌ها کشیده شده‌اند. فکر می‌کنم فیلم «نگهبان باغ وحش» تأثیر به‌سزایی روی من داشت. در عین حال، همیشه دوست داشتم اتفاقات روزانه را به‌شکل مستند ثبت کنم و از چیزهای دم‌دستی اثری درخشان خلق کنم.
این نقاش درباره‌ی هدف هنری خود از خلق این کارها، گفت: می‌خواهم تحسین افراد را از جزییات کوچک زندگی که اغلب نادیده گرفته می‌شود، برانگیزم.
هدف من به‌هم آمیختن تم‌ها، انسان‌ها و خاطرات احساسی به یادگاری گذاشتن آن برای نسل‌های آینده است.
انتهای پیام
